Ons verhaal over onze zoon.
Wat waren we trots op onze eerste. Een jongen.
Er mochten er nog volgen.
Graag een meisje als het even kon.
We waren zo dol op hem.
We   konden  het   zo  regelen dat  we   thuis  waren   voor  hem.   Altijd  wel   iemand.  Door omstandigheden is  er geen zus of dochter gekomen.  Ook  geen broer  of  tweede  zoon.  Hij  bleef alléén, onze oogappel.

In  de  kleuterschool  was  hij  de  jongen  die  uitgenodigd  werd  op  feestjes,  meisjes  feestjes.  Hij was volgens de meisjes geen jongensjongen. En mocht er bij zijn. Hij verklede zich zoals alle kinderen dat doen. Bij die gelegenheden maakte hij zich ook op. En vond het niet erg om zo over straat naar school te gaan.
Is daar iets vreemd aan?
Wij dachten het niet. Kinderen doen zo. Wij vonden het niet erg : geen remmingen.

We  zochten  een  lagere  school  met  enkel  jongens.  Dat  lukte  ons  toen  nog  net.  Het  was  deperiode dat alles gemengd moest worden. We dachten er goed aan te doen.

Een  goede  leerling  was  hij.  Geen  problemen.  Maar  had  maar  sporadisch  een  oppervlakkige vriendschap  op  school.  Wel  in  de  vriendenkring,  buren  waar  jongens  en  meisjes  door  elkaar speelden.

Maar toch, hij was niet uitbundig gelukkig.
Toegegeven: dat zit wel in de familie.
Dus hadden we niets in de gaten.
Moest dat dan?

Toch  beklaagde  hij  zich  wel  eens  dat  hij  geen  vriendjes  had  op  school.  Er  waren  wel vriendschappen met meisjes, op de muziekschool, in de vriendenkring.
Ach we zagen ook wel dat het een zachte jongen was. Ruwe bezigheden waren niet aan hem besteed.
En daar waren we niet rouwig om.Er waren ook macho trekjes. Met zijn tante super verre fietstochten doen op zijn kinderfiets.Genieten van wandelingen. Hoe ruiger het terrein hoe liever.

Later  vertelde  hij  zijn  mama  dat  hij  vaak  geweend  had  in  zijn  bed  om  het  feit  dat  de  echte vrienden uitbleven. Dat hij niet gelukkig was in de lagere school. Helemaal niet gelukkig! We susten hem dan, dat zou nog komen als hij groter was. En wie heeft er nog echte vrienden uit de lagere school ?

Maar  daar  was  de  middelbare  school.  Gemengd.  Een  hele  schare  vrienden  binnen  de  kortste keren.  Meisjes  en  jongens.  Maar  de  top  was  toch  een  boezemvriendin.  Later  bleek  voor  het leven.
Versta me niet verkeerd ze zijn niet getrouwd.
Alles  deed  deze  vriendengroep  samen  :  studeren  en  elkaar  stimuleren  tot  betere  resultaten, uitgaan,  feestvieren,  plezier  maken  en  gezelschapsspelen  /  rollenspelen.  En  de  scouts  hoe  ruiger hoe beter. In onze ogen waren het heel gewone gezonde pubers.
Op het eind van het middelbaar hebben we hem gestimuleerd om vrijwilligers werk te doen. Daar vond hij wel zijn ding in. Door zijn studies kwam het er niet van om leider te worden bijde scouts.

En dan kwam het.
We waren op voorhand verwittigd.
Niets aannemen voor die mooie zaterdagochtend in juni.
Tijd voor een mededeling.
We  dachten  dat  die  mededeling  over  van  alles  kon  gaan  :  een  jaartje  studeren  in  het buitenland,  sabbatjaar  om  met  de  fiets  een  uitgebreide  tocht  te  gaan  doen,  onverwachte studiekeuze, vragen om op kot te mogen buiten Antwerpen, .....
Hij had alles tot in de puntjes voorbereid. Aan de vriendenkring, die al maanden op de hoogte was, gezegd dat hij die zaterdag, met mogelijke uitbreiding ook zondag, niet gestoord mocht worden. Een prachtig gepresenteerd ontbijt/brunch op het terras. Alle omstandigheden waren optimaal om een goed gesprek te voeren.
En dan: mama, papa ik moet jullie bekennen dat ik “biseksueel” ben.
Dat was even schrikken.
Papa moest alles even over denken.
Mama was geschrokken van deze mededeling. Temeer daar ze al een vermoeden had.
De mama was even tevoren met haar zus nog tot de conclusie gekomen dat haar zoon net zo goed met een meisje als met een jongen als lief kon thuis komen.
Om  tot  haar  zelf  te  komen  even  iets  doen  in  de  keuken.  Haar  zoon  er  achter  aan  met  de mededeling  dat  hij  het  “biseksuele”  had  gezegd  om  de  pil  voor  papa  te  vergulden.  Om  de hoop op een schoondochter open te houden voor hem.
Neen hij was uitgesproken homo.
Dat hebben ze samen dan ook dadelijk opgebiecht toen ze terug aan tafel kwamen.De papa die altijd graag een dochter had gehad. Niet dus !
Dan maar een schoondochter. Ook niet!
En  die  kleindochter  stond  nu  ook  verder  weg  dan  voorzien.  Wat  kan  ouderschap  toch egoïstisch zijn. Met die geaardheid en dat egoïsme heeft papa het nog lang moeilijk gehad. Mama  was  snel  gerust  gesteld.  Toch  was  er  ontreddering.  Bij  mama  over  de  onzekere toekomst die haar zoon werd voorgeschoteld.
Voor  papa  toekomstbeelden  die  aan  diggelen  gingen.  Daar  hebben  we  nog  een  hele  tijd  die dag over gesproken.
Uiteindelijk zijn we tot het besluit gekomen dat hij de weg moest gaan waar hij zich goed en gelukkig bij voelde. Dat is prioritair.
Dat  wij  altijd  héél  véél  van  hem  zouden  blijven  houden.  Dat  is  gewoon  onvermijdelijk.  Dat wij hem zoals steeds door dik en dun zouden blijven steunen. Dat was en is evident. Dat we wel  even  de  tijd  zouden  nemen  om  alles  voor  ons  zelf  op  een  rij  te  krijgen.  Niet  meer  dan normaal.
We hebben hem dadelijk geprezen voor zijn openheid.
We  hebben  hem  bedankt  voor  de  eer  die  hij  bewees  aan  onze  opvoeding.
Een  opvoeding  inopenheid die we steeds hebben betracht in ons gezin van drie.

Papa  heeft  met  veel  mensen  gesproken  die  eenzelfde  weg  hadden  afgelegd.  We  hadden trouwens  wel  wat  vrienden,  collega’s  en  familie  homo’s  en  lesbiennes  waar  we  met  onze vragen terecht konden.
Er zijn toen flink wat wandelingen gedaan zonder dat er aandacht was voor de natuur. Mama zag al snel in dat zij er een zoon bijkreeg.

En wat een vriend kwam er.Tijdens  het  vrijwilligers  werk  ontmoet.  Was  hij  het  die  onze  zoon  over  zijn  eerste  twijfelshielp. Zeer goede vrienden zonder een relatie te hebben.

Die kwam er wel. En we zijn er gelukkig mee. Met onze schoonzoon en met het geluk dat ze bij elkaar vinden. Ze zijn ondertussen getrouwd.

Mama  krijgt  nu  de  speciale  aandacht  van  twee  zachte  gevoelige  jongens.  Papa  heeft  er  een fantastische zoon en vriend door gekregen.
Een  belangrijke  meerwaarde  :  we  kregen  er  een  heel  gezin/familie  bij.  De  vriend/man  van onze zoon heeft fantastische ouders en broers. Mensen waar we ons helemaal bij thuis voelen.